STANDARD POLITYKA
PLACÓWKA USTANOWIŁA I WPROWADZIŁA W ŻYCIE POLITYKĘ OCHRONY DZIECI PRZED KRZYWDZENIEM

Preambuła

Niniejszy dokument został stworzony i wdrożony w trosce o integralność,
dobrostan i bezpieczeństwo wychowanków Przedszkola im. św. Antoniego z Padwy
w Gdańsku, w pełnym poszanowaniu ich praw i godności. Przedszkole realizuje cele
i zadania uwzględniając w wychowaniu wartości i zasady przekazywane przez Kościół Katolicki. Wychowanie w przedszkolu oparte jest na chrześcijańskim systemie wartości. Jego podstawą jest personalistyczna myśl św. Jana Pawła II.
Procedura stanowi zbiór zasad, norm i wytycznych mających na celu zagwarantowanie bezpieczeństwa oraz prawidłowego rozwoju małoletnich uczestników naszych działań, projektów czy programów. Wprowadzenie niniejszej procedury
jest krokiem w kierunku zapewnienia spójności działań oraz budowania zaufania społeczności wokół nas. Stworzenie bezpiecznego i odpowiedzialnego środowiska
dla dzieci wymaga współpracy, zaangażowania oraz stałego doskonalenia naszych praktyk. Niniejsza preambuła stanowi wyraz naszego zobowiązania do działań na rzecz dobra naszych wychowanków, a standardy ochrony małoletnich, jakie zostaną wdrożone, stanowią praktyczne narzędzia realizacji tego zobowiązania.

Niniejsza Polityka ochrony dzieci przed krzywdzeniem stanowi realizację obowiązku prawnego dot. wprowadzenia w placówce standardów ochrony dzieci (Ustawa z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich, Dz.U. 2023 poz. 1304 i 1606).
-Dobro dziecka jest dla nas najważniejsze.
-Uznajemy naszą moralną i ustawową odpowiedzialność za ochronę i promowanie dobra wszystkich dzieci.
-Dokładamy wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczne i przyjazne środowisko, w którym dzieci są szanowane i doceniane.
-Sprzeciwiamy się stosowaniu wobec dzieci wszelkich form przemocy.
-Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za dzieci i rozpoznanie tych, którym powinny być udzielone pomoc i wsparcie, oraz za bezzwłoczne podejmowanie działań w przypadku wszelkich podejrzeń lub ujawnienia okoliczności, które mogą wskazywać, że dziecku zagraża bądź dzieje się krzywda.
-Działamy sprawnie, skutecznie i postępujemy zgodnie z procedurami,
aby zapewnić dzieciom pomoc na jak najwcześniejszym etapie oraz skuteczne wsparcie i ochronę.
-Przestrzegamy praw dziecka wynikających z Konwencji o prawach dziecka.

Cele standardów ochrony dzieci

Celem standardów jest:
-zapewnienie bezpieczeństwa dzieciom i ustalenie procedur udzielania im wsparcia;
-zapewnienie personelowi niezbędnych informacji i kompetencji, aby umożliwić im wywiązanie się z obowiązków w zakresie troski o dobro dzieci i ich ochronę;
-Zapewnienie dzieciom oraz ich rodzicom lub opiekunom niezbędnych informacji na temat zasad obowiązujących w placówce oraz możliwości uzyskania wsparcia w sytuacji krzywdzenia;
-pokazanie dzieciom, rodzicom lub opiekunom zaangażowania placówki w ochronę dzieci;
-włączenie rodziców i opiekunów we wspólne tworzenie bezpiecznego środowiska.

Objaśnienia terminów

personel  – pracownicy przedszkola, na podstawie umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej odpłatnej bądź nieodpłatnej, a także wolontariusz.
dyrekcja – dyrektor – osoba kierująca pracą całej placówki.
dziecko – w rozumieniu niniejszego dokumentu to każdy małoletni oraz każda inna osoba, która nie ukończyła 18. roku życia.
opiekun dziecka – przedstawiciel ustawowy dziecka: rodzic albo opiekun; rodzic zastępczy; opiekun tymczasowy (osoba upoważniona do reprezentowania małoletniego obywatela Ukrainy, który przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez opieki osób dorosłych).
zgoda opiekuna dziecka – zgoda co najmniej jednego z rodziców dziecka,
rodziców zastępczych, opiekuna, opiekuna tymczasowego, z zastrzeżeniem,
że dotyczy to tylko sytuacji, gdy rodzice są zgodni. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować ich o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).
zgoda dziecka – podmiotowy stosunek do dziecka oznacza, że podejmując decyzje dotyczące dziecka, należy poinformować je o tym, wysłuchać jego opinii oraz o ile to możliwe, bezpieczne uwzględniać jego potrzeby, zawsze, nawet jeśli przepisy prawa bezpośrednio tego nie wymagają.
krzywdzenie dziecka – zachowanie, które może stanowić popełnienie czynu zabronionego na szkodę dziecka przez jakąkolwiek osobę, w tym członka personelu placówki, lub zagrożenie dobra dziecka, w tym jego zaniedbywanie; każde zamierzone lub niezamierzone działanie/zaniechanie jednostki,
instytucji lub społeczeństwa jako całości i każdy rezultat takiego działania
lub bezczynności, które naruszają prawa, swobody i dobra osobiste dzieci
i/lub zakłócają ich optymalny rozwój. Wyróżnia się pięć podstawowych form krzywdzenia:
przemoc fizyczna – przemoc, w wyniku której dziecko doznaje faktycznej fizycznej krzywdy lub jest nią potencjalnie zagrożone. Krzywda ta następuje w wyniku działania bądź zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub której dziecko ufa bądź która ma nad nim władzę. Przemoc fizyczna wobec dziecka może być czynnością powtarzalną lub jednorazową.
przemoc psychiczna – przewlekła, nie fizyczna, szkodliwa interakcja pomiędzy dzieckiem a opiekunem, obejmująca zarówno działania, jak i zaniechania. Zaliczamy do niej m.in. niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację z dzieckiem opartą na wrogości,
obwinianiu, oczernianiu, odrzucaniu, nieodpowiednie rozwojowo
lub niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzeganie
lub nieuznawanie indywidualności dziecka i granic psychicznych między rodzicem a dzieckiem.
wykorzystywanie seksualne dziecka – włączanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowo i nie może zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi
lub obyczajowymi danego społeczeństwa. Z wykorzystaniem seksualnym mamy do czynienia, gdy taka aktywność wystąpi między dzieckiem
a dorosłym lub dzieckiem a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu
na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w relacji opieki, zależności, władzy. Wykorzystanie seksualne może przyjąć również formę wyzyskiwania seksualnego, czyli jakiegokolwiek faktycznego lub usiłowanego nadużycia pozycji podatności na zagrożenia, przewagi sił, lub zaufania, w celach seksualnych, w tym, ale nie wyłącznie, czerpanie zysków finansowych, społecznych lub politycznych z seksualnego wykorzystywania innej osoby. Szczególne zagrożenie wykorzystaniem seksualnym zachodzi w czasie kryzysów humanitarnych. Zagrożeni są zarówno dzieci,
jak i ich opiekunowie.
zaniedbywanie dziecka – chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego podstawowych potrzeb fizycznych i psychicznych i/lub nierespektowanie jego podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia
i/lub trudności w rozwoju. Do zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka
z osobą, która jest zobowiązana do opieki, wychowania, troski i jego ochrony.
przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje wtedy,
gdy dziecko doświadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub z użyciem technologii komunikacyjnych
(Internetu i urządzeń mobilnych). Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów), wykorzystanie seksualne (dotyka nieintymnych części ciała lub zmuszanie
do stosunku płciowego lub innych czynności seksualnych przez rówieśnika),
przemoc uwarunkowaną normami i stereotypami związanymi z płcią.
osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo w Internecie – pracownik wyznaczony
przez dyrekcję placówki, odpowiedzialny za zapewnienie bezpiecznych warunków korzystania przez dziecko z Internetu na terenie placówki.
osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – pracownik wyznaczony
przez dyrekcję placówki sprawujący nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci w placówce oraz ich aktualnością.
osoba odpowiedzialna za ochronę dziecka – pracownik wyznaczony przez dyrekcję placówki odpowiedzialny za przyjmowanie zgłoszeń o zagrożeniu dobra dziecka i podejmowanie interwencji przed właściwymi organami lub instytucjami.
W miarę możliwości wskazane jest, by interwencję podejmować zespołowo,
jednak zawsze powinna być wskazana osoba, która – w razie rozbieżności zdań będzie podejmować ostateczne decyzje.
osoba udzielająca wsparcia dziecku – osoba odpowiedzialna za opracowanie planu pomocy dziecku i monitorowanie jego realizacji.
dane osobowe dziecka – wszelkie informacje umożliwiające identyfikację dziecka, w tym jego imię i nazwisko oraz wizerunek

STANDARD PERSONEL
STWORZENIE I ZACHOWANIE BEZPIECZNEGO ŚRODOWISKA

Osoby odpowiedzialne za poszczególne zadania związane z ochroną dzieci

l.p. Obszar odpowiedzialności Imię i nazwisko Dane kontaktowe
1. Monitorowanie przestrzegania standardów ochrony dzieci Mariola Just 690-798-370
2. Zapewnienie bezpiecznego korzystania z Internetu Iwona
Maćkowska-Kropacz 690-798-370
3. Przyjmowanie zgłoszeń
i uruchamianie interwencji Mariola Just 690-798-370
4. Koordynacja wsparcia udzielanego dziecku Mariola Just 690-798-370

Obowiązki osób odpowiedzialnych za standardy i politykę ochrony
Obowiązki osoby odpowiedzialnej za standardy ochrony dzieci:

dbałość o udostępnienie standardów ochrony dzieci na stronie internetowej placówki oraz na jej terenie;
przygotowanie personelu placówki do respektowania standardów ochrony dzieci przed przystąpieniem do pracy albo po dokonaniu zmian w tych standardach;
delegowanie zadań oraz odpowiedzialności związanych z realizacją standardów ochrony dzieci w placówce (w przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej współpraca z organami prowadzącymi) oraz monitoring ich realizacji;
prowadzenie ewidencji członków personelu placówki, którzy zapoznali się ze stan- dardami ochrony dzieci przed przystąpieniem do pracy albo po dokonaniu zmian w tych standardach; przegląd standardów ochrony dzieci w porozumieniu i współpracy z dyrekcją i personelem placówki;
monitorowanie trudności związanych z realizacją standardów.

Obowiązki osoby odpowiedzialnej za bezpieczeństwo w Internecie:

wypracowanie wytycznych w zakresie bezpiecznego korzystania z Internetu;
przedstawienie zasad bezpiecznego korzystania z Internetu dzieciom, personelowi i rodzicom oraz informowanie w przypadku aktualizacji regulaminu;
opracowanie krótkiej informacji na temat zagrożeń i rozwiązań w zakresie zapewnienia bezpiecznych warunków korzystania z Internetu poprzez urządzenia osobiste dla rodziców i opiekunów;
ustalenie zakresu blokowania dostępu do treści nielegalnych,
szkodliwych i nieodpowiednich do wieku;
ewaluacja, co najmniej raz w roku czy oprogramowanie zabezpieczające
oraz blokujące i ustalony zakres jest adekwatny do potrzeb dzieci i zmieniającego się otoczenia Internetu;

Obowiązki osoby odpowiedzialnej za ochronę dziecka (adekwatnie do sytuacji):

przyjęcie zgłoszenia o wystąpieniu czynnika ryzyka zagrożenia dobra dziecka;
przyjęcie zgłoszenia o ujawnieniu symptomów krzywdzenia dzieci
lub krzywdzeniu dzieci ujawnionych lub zgłoszonych incydentach lub zdarzeniach zagrażających jego dobru, dokumentowanie ich, weryfikacja oraz informowanie dyrekcji o wynikach poczynionych ustaleń;
przyjęcie zgłoszenia o podejrzeniu lub niewłaściwym udostępnieniu, rozpowszechnianiu lub wykorzystaniu wizerunku dziecka lub ujawnione na tym tle problemy;
zainicjowanie interwencji;
wszczęcie procedury „Niebieskie Karty”
zawiadomienie sądu opiekuńczego;
złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę dzieci;
prowadzenie ewidencji zdarzeń dla danego dziecka, w której przechowywane
są informacje, znajdują się oryginały notatek ze zgłoszeń oraz z interwencji,
a także innych wymienionych wyżej dokumentów. Oryginały załącza się do akt osobowych dziecka. Ewidencję zdarzeń, o ile jest prowadzona w formie papierowej, należy przechowywać w odpowiednio zabezpieczonej szafie metalowej, do której dostęp mają osoba odpowiedzialna za ochronę dziecka
oraz dyrektor placówki. Zawsze należy zapewnić ochronę danych osobowych dzieci, chroniąc je przed nie- właściwym wykorzystaniem lub udostępnieniem osobie do tego nieuprawnionej.

2.4. Obowiązki osoby odpowiedzialnej za udzielanie wsparcia dziecku:

opracowanie planu pomocy dziecku we współpracy z innymi specjalistami z placówki lub z organizacji zewnętrznych;
monitorowanie wsparcia udzielanego dziecku.

Współpraca z innymi instytucjami

Przedszkole jest instytucją podlegającą organowi prowadzącemu,
którym jest Zgromadzenie Służebnic Matki Dobrego Pasterza reprezentowane
przez Przełożoną Generalną. Przedstawia obowiązujące w niej standardy ochrony dzieci swojemu organowi prowadzącemu oraz ściśle współpracuje z nim w ramach
ich realizacji. Placówka również współpracuje m.in. z:
placówką ochrony zdrowia w Gdańsku
jednostką pomocy społecznej w Gdańsku:
poradnią psychologiczno-pedagogiczną: nr 7 i nr 4 w Gdańsku
kuratorium oświaty w Gdańsku:
miejskim ośrodkiem pomocy rodzinie w Gdańsku:
sądem rejonowym i rodzinnym w Gdańsku:
jednostką policji w Gdańsku:
Rzecznikiem Praw Obywatelskich
Rzecznikiem Praw Dziecka.

STANDARD REAGOWANIA I EDUKOWANIA

SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA LUB NIEWŁAŚCIWE ZACHOWANIA
WERYFIKACJA, DELEGOWANIE I EDUKACJA PERSONELU EDUKACJA
DZIECI W OCHRONIE WŁASNYCH GRANIC

 

Rozpoznawanie czynników ryzyka krzywdzenia dzieci i reagowanie na nie

Personel placówki posiada wiedzę i w ramach wykonywanych obowiązków zwraca uwagę na czynniki ryzyka i symptomy krzywdzenia dzieci.
W przypadku zidentyfikowania czynników ryzyka personel placówki podejmuje rozmowę z opiekunami, przekazując informacje na temat dostępnej oferty wsparcia i motywując ich do szukania dla siebie pomocy oraz zgłasza sprawę
do osoby odpowiedzialnej za ochronę dziecka.
Personel monitoruje sytuację i dobrostan dziecka.

Zasady rekrutacji personelu

Przed zatrudnieniem danej osoby lub nawiązaniem współpracy w innej formie i powierzeniem jej obowiązków polegających na pracy z dziećmi należy ustalić kwalifikacje tej osoby oraz sprawdzić, czy posiada kompetencje do pracy z dziećmi oraz wykluczyć ryzyko wystąpienia z jej strony zagrożenia dla ich dobra i bezpieczeństwa. Procedura weryfikacji przebiega zgodnie z przepisami obowiązującymi daną placówkę.
W trakcie rekrutacji należy uzyskać:
dane osobowe kandydata/kandydatki, takie jak imię (imiona) i nazwisko, datę urodzenia, dane kontaktowe, potwierdzone sprawdzeniem dokumentu tożsamości;
informacje dotyczące:
wykształcenia kandydata/kandydatki;
kwalifikacji zawodowych kandydata/kandydatki;
przebiegu dotychczasowego zatrudnienia kandydata/kandydatki.
W celu uzyskania dodatkowych informacji o kandydacie/kandydatce placówka może wystąpić do niego/do niej o przedstawienie referencji z poprzednich miejsc zatrudnienia (od poprzedniego pracodawcy) lub wskazanie kontaktu w celu pozyskania referencji . Nieprzedłożenie ww. dokumentu nie może wywoływać negatywnych konsekwencji dla kandydata/kandydatki.
Przed nawiązaniem współpracy z daną osobą placówka ma obowiązek sprawdzić, czy osoba ta figuruje w Rejestrze Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (Rejestr z dostępem ograniczonym oraz Rejestr osób, w stosunku do których Państwowa Komisja do spraw przeciwdziałania wykorzystaniu seksualnemu małoletnich poniżej lat 15 wydała postanowienie o wpisie w Rejestrze).
Wydruk z Rejestru należy przechowywać w aktach osobowych członka personelu lub w innej dokumentacji dotyczącej personelu.
Przed nawiązaniem stosunku pracy dyrektor zwraca się do pracownika pedagogicznego (podlegającego regulacjom wynikającym z Karty Nauczyciela) o przedstawienie zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego poświadczającego, że nie był on skazany prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo
lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz sprawdza, czy dana osoba nie znajduje się w Centralnym Rejestrze Orzeczeń Dyscyplinarnych.
Pozostali członkowie personelu przed nawiązaniem współpracy mają obowiązek przedstawienia informacji o niekaralności w zakresie przestępstw określonych
w rozdziale XIX i XXV Kodeksu karnego, w art. 189a i art. 207 Kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. 2023 poz. 172 oraz z 2022 poz. 2600) lub za odpowiadające tym przestępstwom czyny zabronione określone w przepisach prawa obcego.
Osoba ubiegająca się o pracę posiadająca obywatelstwo innego państwa
niż Rzeczpospolita Polska ponadto przedkłada pracodawcy lub innemu organizatorowi informację z rejestru karnego państwa obywatelstwa uzyskiwaną do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej związanej z kontaktami z dziećmi.
Osoba ubiegająca się o pracę składa pracodawcy lub innemu organizatorowi oświadczenie o państwie lub państwach, w których zamieszkiwała w ciągu ostatnich 20 lat, innych niż Rzeczpospolita Polska i państwo obywatelstwa,
oraz jednocześnie przedkłada pracodawcy lub innemu organizatorowi informację z rejestrów karnych tych państw uzyskiwaną do celów działalności zawodowej
lub wolontariackiej związanej z kontaktami z dziećmi.
Jeżeli prawo państwa nie przewiduje wydawania informacji do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej związanej z kontaktami z dziećmi, przedkłada się informację z rejestru karnego tego państwa.
W przypadku, gdy prawo państwa, z którego ma być przedłożona informacja,
nie przewiduje jej sporządzenia lub w danym państwie nie prowadzi się rejestru karnego, osoba ubiegająca się o pracę składa pracodawcy oświadczenie o tym fakcie wraz z oświadczeniem, że nie była prawomocnie skazana w tym państwie
za czyny zabronione odpowiadające przestępstwom określonym w rozdziale XIX i XXV Kodeksu karnego, w art. 189a i art. 207 Kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz nie wydano wobec niej innego orzeczenia, w którym stwierdzono, iż dopuściła się takich czynów zabronionych, oraz że nie ma obowiązku wynikającego z orzeczenia sądu,
innego uprawnionego organu lub ustawy stosowania się do zakazu zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi.
Oświadczenia, o których mowa wyżej, składane są pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”.
Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
Osoba przyjęta na stanowisko związane z kontaktem z dziećmi musi bezwzględnie podpisać następujące oświadczenia:
Oświadczenie o zapoznaniu się z Polityką ochrony dzieci i zobowiązaniu
do jej przestrzegania (Załącznik 2);
Oświadczenie o krajach zamieszkania w ciągu ostatnich 20 lat,
innych niż Rzeczypospolita Polska (Załącznik 4);
Oświadczenie dotyczące niekaralności za przestępstwa na szkodę dzieci,
jeżeli z ważnych powodów nie może przedstawić informacji niekaralności pochodzącej z krajowych rejestrów karnych (Załącznik 5).
Oświadczenia zostają włączone do akt osobowych personelu, a w przypadku
ich braku dołączone do umowy cywilnoprawnej.
Brak zgody na podpisanie któregokolwiek dokumentu wymienionego powyżej uniemożliwia nawiązanie z tą osobą jakiegokolwiek stosunku prawnego (zawarcie umowy o pracę/współpracy).
W sytuacji, kiedy do placówki wchodzą zewnętrzne instytucje/osoby,
ich obowiązkiem jest przedstawienie zaświadczeń o niekaralności oraz informacji, czy nie figurują w rejestrach sprawców na tle seksualnym. Ważne jest, żeby taka instytucja/ osoba napisała oświadczenie, że przestrzega polityki ochrony dzieci
lub ją posiada i w związku z tym przedstawiła do wglądu zaświadczenia dyrektorowi placówki. Oświadczenie instytucji/osoby zostaje w dokumentacji placówki. Dyrektor sporządza notatkę służbową, że miał wgląd w zaświadczenia o niekaralności oraz z rejestru na tle przestępstw seksualnych.

Obowiązki przed przystąpieniem do pracy

Przed przystąpieniem do wykonywania swoich obowiązków każdy członek personelu zapoznaje się (zostaje przeszkolony) ze standardami ochrony dzieci.
Po zapoznaniu się ze standardami ochrony dzieci każdy członek personelu podpisuje oświadczenie o zapoznaniu się z nimi. Oświadczenie zostaje włączone do akt osobowych pracownika, a w przypadku ich braku dołączone do umowy cywilnoprawnej.

Zasady bezpiecznych relacji między personelem a dziećmi

Komunikacja i równe traktowanie

Należy zwracać uwagę, aby każdy komunikat, działanie bądź czynność podejmowana wobec dziecka były adekwatne do sytuacji, do stopnia jego rozwoju i indywidualnych możliwości, bezpieczne, uzasadnione i nie skutkowały nierównym traktowaniem dziecka w stosunku do innych dzieci, w tym jego faworyzowaniem.
Należy szanować wkład dzieci w podejmowane działania, traktować je równo
bez względu na ich płeć i jakiekolwiek cechy, indywidualnych i specyficznych cech dziecka, niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy,
religijny i światopogląd.
Podejmując decyzje dotyczące dziecka, należy poinformować je o tym,
wysłuchać jego opinii oraz – o ile to możliwe, bezpieczne – uwzględniać jego potrzeby.
W relacjach z dzieckiem:
należy zachowywać cierpliwość, otwartość i okazywać mu szacunek;
należy słuchać uważnie, a w przypadku zadania pytania udzielać odpowiedzi adekwatnej do wieku dziecka i danej sytuacji;
zachować wrażliwość i szanować uwarunkowania językowe, kulturowe, religijne lub etniczne dziecka.

Prywatność

Każdy członek personelu placówki ma obowiązek szanować prawo dziecka
do prywatności.
Jeżeli zajdzie potrzeba przeprowadzenia z dzieckiem rozmowy,
należy ją przeprowadzić w taki sposób, aby nie przebywać z dzieckiem na osobności bez możliwości kontroli ze strony innych osób .

Kontakty

Członek personelu placówki powinien kontaktować się z dzieckiem:
w celach edukacyjnych, opiekuńczych lub wychowawczych;
Jeżeli po godzinach pracy placówki zajdzie konieczność:
nawiązania kontaktu z dzieckiem, jego rodzicem, rodzicem zastępczym, opiekunem prawnym, należy to uczynić przy wykorzystaniu służbowego
e-maila albo telefonu służbowego;
spotkania z dzieckiem może to nastąpić po wyrażeniu zgody przez rodzica, rodzica zastępczego, opiekuna prawnego dziecka i należy niezwłocznie powiadomić o tym dyrekcję placówki. W przypadku, gdy konieczność spotkania z dzieckiem wynika z podejrzenia, że zagrożone jest jego dobro, można odstąpić od uzyskania zgody rodzica, natomiast należy bezwzględnie uzyskać zgodę dyrekcji placówki.
Ograniczenia wskazane wyżej nie mają zastosowania w przypadku zagrożenia dobra dziecka. W takiej sytuacji należy podjąć działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa dziecku oraz niezwłocznie sporządzić notatkę służbową z opisem zdarzenia i przekazać ją osobie odpowiedzialnej za ochronę dzieci oraz dyrekcji placówki.

Niedopuszczalne zachowania

Członek personelu placówki nie może utrzymywać z dziećmi prywatnych relacji, z wyjątkiem relacji rodzinnych lub przyjacielskich z opiekunami dziecka za wiedzą dyrekcji.
Członkowi personelu placówki nie wolno:
spożywać alkoholu, wyrobów tytoniowych, innych używek
bądź nielegalnych substancji, ani też oglądać treści erotycznych i pornograficznych bez względu na ich formę w obecności dzieci;
udostępniać dzieciom treści erotycznych i pornograficznych bez względu
na ich formę lub umożliwiać im zapoznanie się z tymi treściami;
utrwalać wizerunku dziecka (filmowanie, nagrywanie głosu, fotografowanie) dla potrzeb prywatnych;
wchodzić w relacje zależności wobec dziecka lub rodzica,
rodzica zastępczego, opiekuna prawnego dziecka bądź zachowywać się
w sposób mogący sugerować innym istnienie takiej zależności,
stwarzając ryzyko pojawienia się zarzutu nierównego traktowania dzieci bądź czerpania korzyści;
utrzymywać niejawnych bądź ukrywanych kontaktów z dzieckiem
oraz kontaktów opartych na udzielaniu gratyfikacji albo wynikających
z przewagi fizycznej, stosunku władzy bądź zależności dziecka;
składać mu propozycji, czynić komentarzy niewłaściwych dla relacji personel – dziecko, dotykać w sposób uznany za nieprzyzwoity
czy niestosowny albo w taki sposób odbierany przez dziecko;
używać wulgarnych słów, gestów i żartów, czynić obraźliwych uwag, nawiązywać w wypowiedziach do aktywności bądź atrakcyjności seksualnej, wykorzystywać wobec dziecka przewagi fizycznej
(zastraszanie, przymuszanie, groźby), stosunku władzy bądź zależności dziecka;
stosować jakiejkolwiek przemocy wobec dziecka, w tym polegającej
na biciu, popychaniu i wszelkich innych naruszeniach nietykalności cielesnej dziecka;
zawstydzać, upokarzać, lekceważyć, obrażać dziecka;
ujawniać informacji wrażliwych dotyczących dziecka, dotyczących wszelkich punktów zapisanych poniżej wobec osób nieuprawnionych, w tym wobec innych dzieci, takich jak wizerunek dziecka,
informacje o sytuacji rodzinnej, ekonomicznej, medycznej, opiekuńczej
i prawnej dziecka.

Ochrona dziecka

W przypadku pracy z dzieckiem, które doświadczyło krzywdzenia, w tym krzywdzenia seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania, należy zachować ostrożność i dystans w celu jego ochrony. Zawsze należy tłumaczyć dziecku granice relacji.
W sytuacji podejrzenia lub ujawnienia krzywdzenia zawsze należy stworzyć dziecku możliwość wypowiedzenia się, przedstawienia swojego zdania/opinii, pamiętając,
że może to być dla dziecka pierwsza i jedyna rozmowa (dziecko może już nie podjąć więcej prób poszukiwania wsparcia). Szczególnie ważne jest, by:
wyrazić swoją troskę poprzez deklarację, że się dziecku wierzy;
zapewnić dziecko, że dobrze uczyniło, podejmując rozmowę o doznanej krzywdzie;
wyjaśniać dziecku, że nie jest winne zaistniałej sytuacji;
jednoznacznie negatywnie ocenić każdą formę przemocy, dając wyraźny sygnał, że jest ona niedopuszczalna i należy jej zapobiegać/powstrzymać;
należy odpowiednio poinformować dziecko, że tą sprawą zajmą się inne odpowiednie osoby, w tym udzielić mu informacji, że podjęte zostaną działania zapewniające mu bezpieczeństwo i że nie jest winne temu, co się stało.

Czynności pielęgnacyjne

W sytuacjach wymagających czynności pielęgnacyjnych i higienicznych wobec dziecka personel unika innego niż niezbędny kontakt fizyczny z dzieckiem. Dotyczy to zwłaszcza pomagania dziecku w ubieraniu i rozbieraniu, jedzeniu, myciu i w korzystaniu z toalety. Zawsze uprzedza dziecko o potrzebie wykonania przy nim tych czynności,
wykonuje je w sposób delikatny, spokojnie, bez pośpiechu, by dziecko czuło się w tych sytuacjach bezpiecznie.

Przykładowe zasady bezpiecznych relacji personel – dziecko:

w komunikacji z dziećmi należy zachowywać cierpliwość i szacunek należny każdemu człowiekowi jako osobie ukochanej przez Boga i powołanej do życia;
respektować prawo każdego dziecka do sprawiedliwego traktowania i uznania jego wyjątkowości, a biorąc pod uwagę sukcesy i postępy w rozwoju, doceniać wysiłek i zaangażowanie;
słuchać uważnie dzieci i udzielać im odpowiedzi adekwatnych do ich wieku, poziomu rozwoju i danej sytuacji, z powagą podchodzić do ich niepowodzeń, starając się udzielić im pomocy i wsparcia, jakich w danym momencie potrzebują;
należy rozmawiać z nim spokojnie, starając się zachować kontakt wzrokowy; podniesiony ton głosu dopuszczalny jest w sytuacjach wynikających
z bezpieczeństwa i dobra dzieci;
informacje wrażliwe dotyczące dziecka, tj. informacje o sytuacji rodzinnej, ekonomicznej, medycznej, opiekuńczej i prawnej, nie mogą zostać ujawnione osobom nieuprawnionym. Nie należy rozmawiać o sytuacji dziecka w obecności innych dzieci oraz innych pracowników, których problem nie dotyczy;
postawa wobec dziecka wyrażona w zachowaniu i wypowiedziach nie może zawierać żartów, obraźliwych uwag odnoszących się do sfery osobistej dziecka. Nauczyciel nie może wykorzystywać wobec dziecka władzy i przewagi fizycznej;
w sytuacji, gdy dziecko zagrożone jest wypadkiem lub urazem, personel ma prawo zdecydowanie odsunąć dziecko od źródła zagrożenia i odebrać mu niebezpieczny przedmiot. Jeśli na terenie placówki przebywa specjalista (psycholog, pedagog, pedagog specjalny, terapeuta, logopeda), może wyprowadzić dziecko w miejsce wyciszenia. Jeśli nie ma specjalisty w instytucji, to nauczyciel zapewnia warunki bezpieczeństwa dziecku i grupie;

właściwe zachowanie wobec nietykalności dziecka:

poklepywanie po ramieniu lub plecach;
uścisk dłoni;
dotykanie rąk, barków;
trzymanie się za ręce, np. podczas modlitwy;
trzymanie dzieci za ręce podczas spaceru czy zabawy;
siadanie w pobliżu małych dzieci i trzymanie ich na rękach Istnieją sytuacje, w których fizyczny kontakt z dzieckiem może być stosowny i spełnia zasady bezpiecznego kontaktu, jeśli:
jest odpowiedzią na potrzeby dziecka w danym momencie, np. ze względu na smutek dziecka, tęsknotę za opiekunem;
jest ochroną przed upadkiem, atakiem lub inną szczególną sytuacją,
np. w sytuacji napadu złości i fizycznej agresji oraz zachowań zagrażających dziecku lub innym dzieciom;
jest sposobem na realizację zaleceń wynikających z orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego lub ściśle wiąże się z pracą i metodami terapeutycznymi oraz zostało to omówione z opiekunami dziecka.

niewłaściwe zachowanie wobec nietykalności dziecka:

wszelkie formy dotyku, o których wiemy, że dane dziecko ich nie akceptuje;
okazywanie czułości w miejscach wyizolowanych;
komentowanie wyglądu fizycznego;
stosowanie kar cielesnych;
niedozwolone są wszelkie inne zachowania, które w naszej kulturze stanowią przekraczanie granic intymności.
dzieciom przysługuje prawo do prywatności. W szczególny sposób prawo
to winno być respektowane w takich miejscach jak: łazienki i toalety.
na fotografowanie dzieci w innych sytuacjach i upublicznianie ich zdjęć należy uprzednio uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów. To samo dotyczy produkcji materiałów filmowych;
personel nie może wyręczać dzieci ani pomagać im w czynnościach natury osobistej (toaleta, mycie się, przebieranie itp.), o ile są w stanie wykonać
te czynności samodzielnie;
jeżeli dzieci ze względu na wiek albo własne ograniczenia nie są w stanie wykonać tych czynności samodzielnie, opiekunowie zawsze powinni udzielać pomocy
przy tych czynnościach, pamiętając o godności drugiej osoby i dyskrecji;
personel powinien zachować szczególną ostrożność wobec dzieci,
które doświadczyły nadużycia i krzywdzenia, w tym krzywdzenia seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania. Takie doświadczenia mogą czasem sprawić,
że dziecko będzie dążyć do nawiązania niestosownych bądź nieadekwatnych fizycznych kontaktów z dorosłymi. W takich sytuacjach dorosły powinien reagować z wyczuciem, jednak stanowczo i pomóc dziecku zrozumieć znaczenie osobistych granic;
kontakt fizyczny z dzieckiem nigdy nie może być niejawny bądź ukrywany,
wiązać się z jakąkolwiek gratyfikacją ani wynikać z relacji władzy;
w sytuacjach wymagających czynności pielęgnacyjnych i higienicznych wobec dziecka należy unikać innego niż niezbędny kontakt fizyczny z dzieckiem.
Dotyczy to zwłaszcza pomocy dziecku w ubieraniu i rozbieraniu, jedzeniu, myciu, przewijaniu i w korzystaniu z toalety;
podczas dłuższych niż jednodniowe wyjazdów i wycieczek niedopuszczalne
jest spanie z dzieckiem w jednym łóżku lub w jednym pokoju. W sytuacji zbiorowego wyjazdu dopuszcza się nocowanie wychowawcy z grupą dzieci (zielone przedszkola, nocki na zakończenie przedszkola);
każdy, kto będzie świadkiem jakiegokolwiek niewłaściwego zachowania ze strony innego dorosłego, powinien zareagować, by chronić dzieci przed krzywdzeniem. Ma on także obowiązek poinformowania o tym osobę odpowiedzialną
i/lub postępowania zgodnie z obowiązującą procedurą interwencji.
Zakres interwencji świadka zdarzenia zależy od rodzaju zdarzenia.

Specyfika sytuacji dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi , w tym z niepełnosprawnościami
Zasady ogólne

Każde dziecko należy traktować z należytym szacunkiem, nie dyskryminować
ze względu na jakiekolwiek cechy, w tym specjalne potrzeby, niepełnosprawność, rasę, płeć, religię, kolor skóry, pochodzenie narodowe lub etniczne, język,
stan zdrowia, wiek, zdolności, przekonania polityczne lub status społeczny.
Każdemu dziecku należy okazywać troskę o jego dobro i rozwój.
Należy uwzględniać uniwersalne projektowanie, racjonalne dostosowania i modyfikacje, zapewniając równy dostęp osobom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w tym z niepełnosprawnościami.
Należy eliminować bariery utrudniające dzieciom samodzielne funkcjonowanie i ekspresję, w tym bariery informacyjno-komunikacyjne, architektoniczne, cyfrowe.
Należy poszukiwać metod pracy opartych na dowodach naukowych,
najbardziej adekwatnych do rozpoznanych indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych dzieci.
Należy angażować środowiska rodzinne i lokalne w rozwój dzieci.

Zalecenia dotyczące personelu – zasady ogólne

Zaleca się, aby w placówce zapewnić obecność osoby posiadającej przeszkolenie i umiejętność udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej.
Każda pomoc świadczona dziecku ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w tym z niepełnosprawnościami, musi następować w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa i uwzględniać najlepszy interes dziecka.

Relacje między personelem a dzieckiem

Identyfikacja sytuacji dziecka

Zadaniem personelu placówki jest identyfikowanie sytuacji, w tym specjalnych potrzeb dziecka, aby umożliwić realizację zadań, których dziecko jest beneficjentem.
Należy uwzględniać informacje dotyczące dziecka udostępnione przez rodziców (opiekunów). Zasadność i zakres gromadzenia oraz przetwarzania pozyskanych danych określają odrębne przepisy.

Należy:
Rozpoznać indywidualne potrzeby dziecka (w uzasadnionym zakresie)
oraz specyfikę jego funkcjonowania, w szczególności:
funkcjonowanie poznawcze, emocjonalne i społeczne ze szczególnym uwzględnieniem specyfiki niepełnosprawności dziecka;
warunki i sposoby niezbędne do zaspokojenia podstawowych potrzeb dziecka (fizjologicznych, w tym sensorycznych, psychofizycznych, w tym potrzeby bezpieczeństwa itp.) oraz konsekwencje ich deprywacji;
sposoby regulacji emocji przez dziecko ;
sposób reagowania na bliskość fizyczną innych osób;
sposób komunikowania się dziecka (język, specyficzne narzędzia
oraz ich rodzaj);
inne czynniki istotne dla dziecka.
W przypadku ustalenia możliwości wystąpienia wysokiego ryzyka zachowań trudnych, w tym agresywnych, autoagresywnych, problemowych zachowań seksualnych, należy:
dokonać oceny ryzyka (dokładnie ustalić czynniki mogące wywołać takie reakcje);
opracować indywidualną procedurę interweniowania we współpracy z rodzicami (opiekunami), opartą na potrzebach/cechach dziecka,
tj. najpierw wypracować katalog sposobów niedopuszczających do wystąpienia danego zachowania trudnego, możliwie najmniej awersyjnych, proaktywnych , opartych na budowaniu relacji opartej na szacunku i zaufaniu;
następnie należy zaproponować wyciszające strategie reaktywne (ukierunkowane na obniżenie napięcia emocjonalnego, w tym na ochronę dziecka i innych osób zaangażowanych w zachowanie).

Wypracować zrozumiałą formę komunikacji wzajemnej – w języku/sposobie komunikacji używanym przez dziecko – dostosowaną do możliwości psychofizycznych dziecka i umożliwiającą wyrażenie przez dziecko swojej woli, w tym akceptacji lub sprzeciwu, co do pewnych czynności/zachowań , o ile jest
to zasadne przy wykorzystaniu alternatywnych lub wspomagających metod komunikacji :
przekazywać dziecku w zrozumiały sposób wiedzę o jego prawach i obowiązkach oraz możliwościach uzyskania pomocy, upewniając się, że przekaz jest dla niego jasny i klarowny;
zapoznać dziecko w zrozumiały sposób z obowiązującymi w placówce normami i zasadami oraz konsekwencjami ich naruszania dla wszystkich stron;
uczyć dziecko w zrozumiały sposób, jak powinno się zachować w sytuacjach zagrażających bezpieczeństwu jego i innych;
uczyć dziecko w zrozumiały sposób, jakie zachowania stanowią naruszanie granic prywatności/intymności innych osób, jakie zachowania krzywdzą innych, sprawiają im ból i cierpienie;
dbać, aby reakcja osoby dorosłej nie powodowała negatywnego nastawienia innych dzieci do dziecka, na rzecz którego podjęto interwencję – chronione powinny być wszystkie dzieci uczestniczące   zdarzeniu, w tym świadkowie.

Tworzenie bezpiecznego środowiska rozwoju dziecka

Należy zapoznać się z sytuacją dziecka, w uzasadnionym zakresie wynikającym z wykonywanych obowiązków i funkcji.
Należy przeciwdziałać wszelkim formom ośmieszania, dyskryminacji, poniżania, zastraszania, oczerniania, wykluczania dziecka lub jakiejkolwiek innej formie przemocy psychicznej, fizycznej lub seksualnej. Należy natychmiast reagować
na wszystkie tego rodzaju sytuacje, w tym między dziećmi.
Stosownie do potrzeb i okoliczności wskazane jest:
prowadzenie zajęć psychoedukacyjnych i profilaktycznych ukierunkowanych
na przeciwdziałanie wszelkiej dyskryminacji i przemocy oraz uwrażliwianie dzieci na prawo każdej osoby do poszanowania jej godności;
przekazywanie informacji rodzicom (opiekunom) na temat występujących problemów oraz podejmowanie z nimi współpracy w tym zakresie.
Wspieranie dziecka w czynnościach samoobsługowych – jeśli konieczne
jest wspieranie dziecka w realizacji czynności samoobsługowych i higienicznych z uwagi na poziom jego funkcjonowania, należy to czynić, stosując możliwie najmniej ingerencyjną formę wsparcia i jednocześnie dążyć do stopniowego uniezależniania go w tym zakresie od pomocy innych osób, o ile jest to możliwe. Udzielając wsparcia dziecku, należy to czynić w taki sposób, by nie skutkowało
to dyskomfortem, upokorzeniem czy wyśmiewaniem przez inne osoby. Wspieranie powinno odbywać się w sposób bezpieczny, z zachowaniem prywatności, z możliwością kontroli przez inne osoby z personelu.

Niedozwolone zachowania personelu

Omawianie w obecności osób nieupoważnionych sytuacji dziecka, w tym jego sytuacji rodzinnej, zdrowotnej itp.
Deprecjonujące porównania z innymi.
krępowanie ruchów poprzez wiązanie; stosowanie przymusu bezpośredniego możliwe jest wyłącznie w sytuacji wystąpienia przesłanek wynikających z ustawy
o ochronie zdrowia psychicznego i zgodnie z przepisami tej ustawy .
Celowe prowokowanie u dziecka wystąpienia lub eskalacji zachowań trudnych, niepożądanych.
Wyręczanie lub nadzorowanie bezpośrednie dziecka ponad niezbędny poziom, m.in. podczas realizacji czynności samoobsługowych i higienicznych.

Procedura reagowania w przypadku zachowania trudnego, agresywnego lub przemocy ze strony dziecka

Celem zastosowania procedury jest zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim dzieciom i dorosłym przebywającym w placówce w przypadku wystąpienia sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa, zdrowia i życia tych osób.
Zakres zastosowania procedury:
naruszenie nietykalności fizycznej innych osób;
przemoc psychiczna, naruszenie godności osobistej;
bójki, pobicie;
stworzenie zagrożenia dla zdrowia i życia własnego i innych;
groźby użycia przemocy;
posługiwanie się niebezpiecznym przedmiotem;
niszczenie mienia.

Zakres odpowiedzialności:

każda osoba z personelu może zauważyć lub być poinformowana o wystąpieniu aktów agresji, przemocy;
każda osoba z personelu ma obowiązek zareagować w sytuacji agresji,
przemocy (jako świadek zdarzenia lub osoba poinformowana o zdarzeniu),
tj. podjąć próbę przerwania krzywdzenia, zapewnić bezpieczeństwo osobom: świadkom, krzywdzonemu, krzywdzącemu ich odizolowanie;
zastosowanie procedury reagowania odbywa się z poinformowaniem osoby wskazanej do podejmowania działań interwencyjnych, która następnie zajmie się całościowo sprawą, lub innej osoby decyzyjnej (np. dyrektor, specjalista).

Proces wdrażania procedury reagowania w przypadku zachowania trudnego, agresywnego lub przemocy ze strony dziecka

W przypadku zaobserwowania u dziecka przejawów wzmożonego napięcia, zdenerwowania lub trudności stwarzających prawdopodobieństwo wystąpienia zachowania trudnego, w tym agresywnego, autoagresywnego, zagrażającego, należy niezwłocznie podjąć działania, aby przeciwdziałać jego rozwinięciu,
w tym należy podjąć z dzieckiem rozmowę uspokajającą, wyciszającą, o ile to możliwe, na neutralny temat (metoda przekierowania uwagi) lub inne oddziaływanie kojące/uspokajające. W sytuacji eskalacji zachowań trudnych, niepożądanych należy podjąć próbę ich wygaszenia, przerwania, adekwatnie do sytuacji, z uwzględnieniem rozpoznanego wcześniej ryzyka wystąpienia zachowań trudnych, agresywnych, autoagresywnych oraz ustalonych i stosowanych u dzieci indywidualnych strategii proaktywnych lub wyciszających strategii reaktywnych.
Jeżeli podjęte czynności w danej sytuacji nie przynoszą efektów i następuje eskalacja zachowań trudnych, agresywnych, autoagresywnych,
należy poinformować osoby wskazane do podejmowania procedury interwencyjnej lub inne osoby z personelu które znajdują się w pobliżu, z prośbą
o pomoc; osoby te niezwłocznie informują osoby decyzyjne lub specjalistów
i udzielają wsparcia w danej sytuacji.
Następnie, w przypadku wystąpienia bardzo agresywnego zachowania, którego nie można powstrzymać i stwarza ono zagrożenie dla zdrowia i życia własnego i innych osób, należy niezwłocznie, jeżeli jest taka konieczność, udzielić pierwszej pomocy przedmedycznej, wezwać pogotowie, a następnie powiadomić rodziców (opiekunów) dziecka – w tej sytuacji można, jeśli jest to niezbędne, możliwe i bezpieczne dla każdego uczestnika zdarzenia, zastosować jak najmniej inwazyjną formę przerwania aktu agresji.
Należy zadbać o bezpieczeństwo każdego uczestnika zdarzenia, w tym świadków.
Jeżeli okoliczności zdarzenia na to pozwolą niezwłocznie osoba wskazana w procedurze interwencyjnej podejmuje rozmowę stwarzającą dziecku możliwość wypowiedzenia się, przedstawienia swojego zdania/opinii w celu ustalenia przyczyn i okoliczności zdarzenia; w trakcie rozmowy z dzieckiem, o ile nie zakłóci to jej przebiegu, należy zanotować istotne informacje; po zakończeniu rozmowy sporządza się notatkę z uwzględnieniem całego zdarzenia i przekazanych informacji od świadków zdarzenia, o sytuacji należy poinformować rodziców (opiekunów).
Do momentu uzyskania pewności, że sytuacja została zażegnana, a zachowanie trudne ustąpiło, nie wolno pozostawiać dziecka samemu sobie,
tzn. „stracić go z pola widzenia”.
Należy zadbać o bezpieczeństwo wszystkich uczestników zdarzenia,
świadków i udzielić im wsparcia, np. pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Szczególne warunki rozmowy interwencyjnej

Rozmowa powinna być przeprowadzona bez presji czasu, pospieszania dziecka oraz powinna być dostosowana do jego potrzeb i możliwości;
miejsce jej przeprowadzenia winno uwzględniać m.in. specyfikę odbioru
i przetwarzania bodźców sensorycznych przez dziecko; należy wziąć pod uwagę język i sposoby komunikacji dziecka.
Osoba prowadząca rozmowę winna znać sposoby regulacji emocji przez dziecko (np. stymulowanie/zachowania autostymulujące) oraz mieć wiedzę, czy u dziecka występują zachowania trudne (np. zachowania agresywne, autoagresywne).
Podczas rozmowy trzeba pozwolić dziecku na swobodną wypowiedź,
w tym ujawnienie obaw, nie przerywać, nie krytykować, nie uzupełniać wypowiedzi własnymi domysłami, nie komentować przekazywanych
przez nie treści, nie minimalizować znaczenia tego, co się wydarzyło.
Rozmowa powinna przebiegać w spokojnej atmosferze; po jej zakończeniu dziecko powinno zostać objęte adekwatnym wsparciem do czasu ustabilizowania sytuacji
i wyciszenia.

Wskazania dla personelu

Zapoznanie się z ww. procedurą reagowania w przypadku zachowania trudnego, agresywnego lub przemocy ze strony dziecka, zadaniami i procesem realizowania w przypadku jej podjęcia.
Współpraca z osobą wyznaczoną do podejmowania procedury interwencji
w placówce, stosowanie się do jej poleceń w trakcie zdarzenia.
Dysponowanie numerami osób odpowiedzialnych za podejmowanie interwencji
w placówce.
Doskonalenie kompetencji w zakresie niezbędnym do podejmowania działań określonych ww. w procedurze.

Zasady bezpiecznych relacji dziecko – dziecko

Personel zna i stosuje zasady bezpiecznych relacji dziecko – dziecko ustalone w placówce.
Treść zasad bezpiecznych relacji dziecko – dziecko powinna zostać wypracowana z udziałem dzieci i z uwzględnieniem specyfiki placówki oraz potrzeb dzieci
w niej przebywających.
W sytuacji, gdy w placówce są dzieci w różnych grupach wiekowych i z różnymi potrzebami, można opracować wersję zasad dla różnych grup.
Treść zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi może być zmieniana w każdym momencie na wniosek dzieci i zawsze z ich udziałem.
Zasady udostępnione są dzieciom w formie, która jest dostosowana do ich wieku
i możliwości (plakat, rysunek, wersja graficzna).
Ewaluacja i weryfikacja zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi odbywa się nie rzadziej niż raz na dwa lata, w tym po każdej sytuacji kryzysowej,
jeśli w placówce podjęto interwencję z powodu krzywdzenia rówieśniczego
lub z powodu krzywdzenia ze strony osoby trzeciej.
Zagadnienia, które powinny znaleźć się w „zasadach bezpiecznych relacji między dziećmi”, to m.in.:
zasady komunikacji między dziećmi;
zakaz stosowania przemocy w jakiejkolwiek formie;
sposoby rozwiązywania konfliktów;
szacunek dla cudzej własności, prywatności i przestrzeni;
równe traktowanie, szacunek dla różnorodności, indywidualnej tożsamości
i ekspresji.

Przykładowe zasady bezpiecznych relacji między rówieśnikami
Komunikacja między dziećmi:

zachowuj życzliwość i szacunek wobec innego dziecka;
słuchaj uważnie, co inne dziecko mówi do ciebie i spróbuj z nim rozmawiać;
baw się z innymi dziećmi w zgodzie;
nie wyśmiewaj, nie lekceważ i nie obrażaj innego dziecka;
szanuj prawo innego dziecka do prywatności;
nie strasz innych dzieci, nie przymuszaj ich do jakiejkolwiek czynności, nie groź im.

Działania między dziećmi:

każde dziecko ma swoje prawa bez względu na swoją płeć, sprawność/niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy,
religijny i światopogląd;
szanuj inne dzieci podczas zabawy i nauki;
masz prawo do zabawy z każdym dzieckiem, ale pamiętaj, że nie zawsze inne dziecko ma chęć do zabawy z tobą;
nie zabieraj rzeczy, którymi bawi się inne dziecko lub które do niego należą,
bez jego zgody;
jeśli jesteś świadkiem przemocy wobec innych dzieci i między dziećmi, reaguj i zgłoś to osobie dorosłej;

Kontakt fizyczny z dziećmi:

pytaj o zgodę na kontakt fizyczny, np. przytulenie, głaskanie, łaskotanie;
nie bij, nie szturchaj, nie popychaj innych dzieci ani w jakikolwiek sposób
nie sprawiaj bólu fizycznego innemu dziecku;
stawiaj własne granice wobec innych dzieci, mówiąc np. stop, nie chcę tego,
nie życzę sobie, to mnie boli.

Szkolenia

Członkowie personelu, bez względu, czy mają kontakt bezpośredni,
czy pośredni z dziećmi, otrzymują szkolenia w zakresie ochrony dzieci, odpowiednie dla pełnionej przez nich funkcji. Szkolenia mogą być prowadzone
w formie stacjonarnej, webinariów, e-learningów, materiałów edukacyjnych.
Działania szkoleniowe dotyczą w szczególności:
zapisów polityki ochrony dzieci (obowiązujące zasady i procedury);
podnoszenia kompetencji w zakresie rozpoznawania czynników i symptomów krzywdzenia dzieci;
przeciwdziałania przemocy i podejmowania interwencji.
Placówka inicjuje i prowadzi działania edukacyjne z obszaru ochrony dzieci przed krzywdzeniem (np. w formie ulotek informacyjnych, plakatów, warsztatów) skierowane do dzieci (w sposób dostosowany do ich wieku, percepcji i możliwości poznawczych) oraz ich opiekunów, wolontariuszy w szczególności na temat:
sposobów unikania zagrożeń oraz reagowania na nie w kontaktach z dorosłymi
i rówieśnikami;
zasad bezpiecznych relacji z rówieśnikami, pożądanych postaw w kontaktach między dziećmi;
dostępu do informacji w miejscach, w których mogą szukać pomocy;
bezpiecznego korzystania z Internetu;
prawa do ochrony wizerunku.
Opracowanie harmonogramu szkoleń i działań edukacyjnych koordynuje osoba odpowiedzialna za przygotowanie personelu do stosowania polityki ochrony. Osoba odpowiedzialna za standardy powinna sama mieć kwalifikacje
do prowadzenia takich szkoleń, np. studia podyplomowe lub certyfikat
czy zaświadczenie, że ukończyła szkolenie z zakresu Polityki ochrony dzieci.
Szkolenie z zakresu Polityki ochrony dzieci przeprowadza się minimum
raz na dwa lata.
Przeszkolenie przechodzi każdy nowo przyjęty członek personelu w terminie
do 7 dni od podjęcia zatrudnienia oraz każdy członek personelu pracujący
z dziećmi raz w roku.
Warsztaty i zajęcia dla dzieci oraz rodziców przeprowadza się nie rzadziej
niż raz w roku.

STANDARD PROCEDURY

W PLACÓWCE FUNKCJONUJĄ PROCEDURY ZGŁASZANIA PODEJRZENIA
ORAZ PODEJMOWANIA INTERWENCJI W SYTUACJI ZAGROŻENIA BEZPIECZEŃSTWA DZIECI, ZAPEWNIENIE OPIEKI I WSPARCIA OSOBOM SKRZYWDZONYM

Procedury podejmowania interwencji i udzielania wsparcia

Zagrożenie bezpieczeństwa dzieci może przybierać różne formy, z wykorzystaniem różnych sposobów kontaktu i komunikowania.
Na potrzeby niniejszego dokumentu przyjęto następującą kwalifikację zagrożenia bezpieczeństwa dzieci:
popełniono przestępstwo na szkodę dziecka (np. wykorzystanie seksualne, znęcanie się nad dzieckiem);
doszło do innej formy krzywdzenia, niebędącej przestępstwem,
takiej jak np. poniżanie;
doszło do zaniedbania potrzeb życiowych dziecka
(np. związanych z żywieniem, higieną czy zdrowiem).
Na potrzeby niniejszego dokumentu wyróżniono procedury interwencji
w przypadku podejrzenia działania na szkodę dziecka przez:
członka personelu;
rodziców/opiekunów prawnych;
inne dziecko.
Procedury interwencji mają za cel wspierać personel w realizowaniu prawnego i społecznego obowiązku reagowania w sytuacji podejrzenia krzywdzenia dziecka.
Celem interwencji jest zatrzymanie krzywdzenia dziecka i zapewnienie
mu bezpieczeństwa.
W przypadku powzięcia przez członka personelu podejrzenia, że dziecko
jest krzywdzone, lub zgłoszenia takiej okoliczności przez dziecko lub opiekuna dziecka, członek personelu ma obowiązek sporządzenia notatki służbowej i przekazania uzyskanej informacji osobie odpowiedzialnej za ochronę dziecka. Notatka może mieć formę pisemną.
Interwencja prowadzona jest przez osobę odpowiedzialną za ochronę dziecka. Dane tej osoby (imię, nazwisko, telefon) zostaną podane do wiadomości personelu, dzieci i opiekunów.
Jeżeli zgłoszono krzywdzenie ze strony osoby wyznaczonej do prowadzenia interwencji, wówczas interwencja prowadzona jest przez dyrekcję placówki.
Jeżeli zgłoszono krzywdzenie ze strony dyrekcji placówki, a nie została wyznaczona osoba do prowadzenia interwencji, wówczas działania opisane
w niniejszym rozdziale podejmuje osoba, która dostrzegła krzywdzenie
lub do której zgłoszono podejrzenie krzywdzenia.
Do udziału w interwencji można zaangażować specjalistów, w szczególności psychologów i pedagogów, celem skorzystania z ich pomocy przy rozmowie z dzieckiem o trudnych doświadczeniach.
Z przebiegu każdej interwencji sporządza się kartę interwencji, której wzór stanowi Załącznik 5 do niniejszej Polityki. Kartę załącza się do rejestru interwencji prowadzonego przez placówkę.
Wszystkie osoby, które w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych otrzymały informację o krzywdzeniu dziecka lub informacje z tym związane,
są zobowiązane do zachowania poufności, wyłączając informacje przekazywane uprawnionym instytucjom w ramach działań interwencyjnych. Należy pamiętać, że placówka powinna być sprawozdawcza wobec organu prowadzącego w sprawach zgłoszenia krzywd i sposobów interwencji. W związku z tym powinna być sporządzona notatka służbowa.

Podejrzenie krzywdzenia przez opiekuna dziecka (rodzica, rodzica zastępczego, opiekuna prawnego, opiekuna tymczasowego)

W przypadku, gdy zgłoszono krzywdzenie dziecka przez opiekuna,
osoba odpowiedzialna za interwencję przeprowadza rozmowę z dzieckiem,
w miarę możliwości w obecności psychologa i innymi osobami mającymi
lub mogącymi mieć wiedzę o zdarzeniu i o sytuacji osobistej
(rodzinnej, zdrowotnej) dziecka, w szczególności jego niekrzywdzącymi opiekunami. Celem rozmów jest ustalenie przebiegu zdarzenia, a także wpływu zdarzenia na zdrowie psychiczne i fizyczne dziecka. Ustalenia są spisywane
na karcie interwencji.
Od rozmów z opiekunami można odstąpić, jeśli zagraża to dobru dziecka, a krzywdzenie nosi znamiona przestępstwa.
Osoba odpowiedzialna za interwencję organizuje spotkanie/a z niekrzywdzącymi opiekunami dziecka, którym przekazuje informacje o zdarzeniu oraz o potrzebie/ możliwości skorzystania ze specjalistycznego wsparcia (inne organizacje,
służby państwowe).
W przypadku, gdy wobec dziecka popełniono przestępstwo,
osoba odpowiedzialna za interwencję sporządza zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa i przekazuje je do właściwej miejscowo policji
lub prokuratury. W przypadku, gdy z rozmowy z opiekunami wynika,
że nie są oni zainteresowani pomocą dziecku, ignorują zdarzenie lub w inny sposób nie wspierają dziecka, które doświadczyło krzywdzenia, osoba odpowiedzialna
za interwencję sporządza wniosek o wgląd w sytuację rodziny i kieruje go
do właściwego sądu rodzinnego.
W przypadku, gdy z przeprowadzonych ustaleń wynika, że opiekun dziecka zaniedbuje jego potrzeby psychofizyczne lub rodzina jest niewydolna wychowawczo (np. dziecko chodzi w nieadekwatnych do pogody ubraniach, opuszcza miejsce zamieszkania bez nadzoru osoby dorosłej), rodzina stosuje przemoc wobec dziecka (rodzic/inny domownik stosuje kary fizyczne), należy poinformować właściwy ośrodek pomocy społecznej o potrzebie pomocy rodzinie. Gdy niespełnianie potrzeb wynika z sytuacji ubóstwa, staramy się tym potrzebom wyjść na przeciw ( doraźna pomoc lub skontaktowanie się w MORP). W przypadku zaś gdy istnieje przemoc i zaniedbanie ze strony opiekunów zachodzi konieczność wszczęcia procedury „Niebieskiej Karty”. Procedura ta może być wszczęta bezpośrednio przez personel przedszkola jako placówkę edukacyjną.
Wyznaczony członek personelu jest zobowiązany uczestniczyć w grupie diagnostyczno-pomocowej w przypadku wszczęcia procedury „Niebieskie Karty”.
Osoba odpowiedzialna za wsparcie dziecka sporządza – we współpracy z innymi członkami personelu – plan wsparcia dziecka oraz regularnie (raz w tygodniu) monitoruje jego wykonanie.

Podejrzenie krzywdzenia przez członka personelu

W przypadku, gdy zgłoszono krzywdzenie dziecka przez członka personelu, wówczas osoba ta zostaje odsunięta od wszelkich form kontaktu z dziećmi
(nie tylko z dzieckiem pokrzywdzonym) do czasu wyjaśnienia sprawy.
Osoba odpowiedzialna za ochronę dziecka przeprowadza rozmowę z dzieckiem, w miarę możliwości w obecności psychologa oraz z innymi osobami mającymi
lub mogącymi mieć wiedzę o zdarzeniu. Osoba odpowiedzialna za ochronę dziecka stara się ustalić przebieg zdarzenia, a także jego wpływ na zdrowie psychiczne i fizyczne dziecka. Ustalenia są spisywane na karcie interwencji.
O podejrzeniu krzywdzenia informowani są opiekunowie dziecka. Wspólnie z nimi ustalany jest plan wsparcia dziecka.
W przypadku, gdy członek personelu popełnił wobec dziecka przestępstwo, dyrekcja sporządza zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa i przekazuje je do właściwej miejscowo policji lub prokuratury.
W przypadku, gdy nie ma podejrzenia przestępstwa, ale gdy naruszenie dobra dziecka jest znaczne, w szczególności gdy doszło do dyskryminacji lub naruszenia godności dziecka, należy rozważyć rozwiązanie stosunku prawnego z osobą,
która dopuściła się krzywdzenia. Jeżeli osoba, która dopuściła się krzywdzenia,
nie jest bezpośrednio zatrudniona przez placówkę, lecz przez podmiot trzeci, wówczas należy zarekomendować zakaz wstępu tej osoby na teren placówki,
a w razie potrzeby rozwiązać umowę z instytucją zatrudniającą tę osobę.
W przypadku, gdy naruszenie dobra dziecka było mniej dotkliwe, dyrekcja może wymierzyć inne kary dyscyplinarne (np. rozmowę ostrzegawczą, wpis do akt)
i przywrócić pracownika do pracy, monitorując wykonywanie przez niego czynności z dziećmi.
W przypadku, gdy podejrzenie zagrożenia bezpieczeństwa dziecka zgłosili opiekunowie dziecka, a podejrzenie to nie zostało potwierdzone, należy o tym fakcie poinformować opiekunów dziecka na piśmie.

Podejrzenie krzywdzenia rówieśniczego

W przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka przez inne dziecko przebywające w placówce (np. na zajęciach grupowych) należy przeprowadzić rozmowę
z dzieckiem podejrzewanym o krzywdzenie oraz jego opiekunami, a także oddzielnie z dzieckiem poddawanym krzywdzeniu i jego opiekunami.
Ponadto należy porozmawiać z innymi osobami mającymi wiedzę o zdarzeniu.
W trakcie rozmów należy dążyć do ustalenia przebiegu zdarzenia, a także jego wpływu na zdrowie psychiczne i fizyczne dziecka krzywdzonego.
Przy notorycznym powtarzaniu się zachowania agresywnego ustalenia
są spisywane na karcie interwencji. Dla dziecka krzywdzącego oraz krzywdzonego sporządza się oddzielne karty interwencji. Ważne jest nazywanie zdarzeń, bazując na faktach, nieumniejszanie ich.
Wspólnie z opiekunami dziecka krzywdzącego należy opracować plan naprawczy, celem zmiany niepożądanych zachowań.
Z opiekunami dziecka poddawanego krzywdzeniu należy opracować plan zapewnienia mu bezpieczeństwa, włączając w ten plan sposoby odizolowania
go od źródeł zagrożenia.
W trakcie rozmów należy upewnić się, że dziecko podejrzewane o krzywdzenie innego dziecka samo nie jest krzywdzone przez opiekunów, innych dorosłych
bądź inne dzieci. W przypadku potwierdzenia takiej okoliczności należy podjąć interwencję także w stosunku do tego dziecka.

Bezpośrednie zagrożenie zdrowia lub życia

W przypadku podejrzenia, że życie dziecka jest zagrożone lub grozi mu ciężki uszczerbek na zdrowiu, należy niezwłocznie poinformować odpowiednie służby
( pogotowie ratunkowe), dzwoniąc pod numer 112 lub 999 (pogotowie). Poinformowania służb dokonuje członek personelu, który pierwszy otrzymał informację o zagrożeniu, a następnie wypełnia kartę interwencji, którą przekazuje do osoby odpowiedzialnej za ochronę dzieci.

Udzielenie dziecku wsparcia po ujawnieniu krzywdzenia

Placówka zapewnia dzieciom wsparcie i bezpieczeństwo. Personel postępuje tak,
aby dzieci nigdy nie czuły, że stwarzają problem, zgłaszając krzywdzenie, w tym czyn
o charakterze seksualnym.
Dzieci powinny wiedzieć, do kogo mogą się zgłosić, zawsze powinny być wysłuchane, ich obawy nigdy nie mogą być umniejszane.
Placówka zapewnia również odpowiednie wsparcie innym dzieciom,
które były świadkami lub w jakikolwiek sposób dowiedziały się o takim czynie.
Po ujawnieniu krzywdzenia dziecka osoba odpowiedzialna za udzielenie wsparcia sporządza opis sytuacji przedszkolnej i rodzinnej dziecka na podstawie rozmów
z dzieckiem, nauczycielami, wychowawcą i rodzicami, oraz plan pomocy dziecku.
Plan pomocy dziecku powinien zawierać wskazania dotyczące:
wsparcia, jakie placówka zaoferuje dziecku;
skierowania dziecka do specjalistycznej placówki pomocy, jeżeli istnieje taka potrzeba;
częstotliwości i sposobu monitorowania wsparcia udzielanego dziecku.
Osoba odpowiedzialna za wsparcie może współpracować przy opracowaniu planu z innymi członkami personelu, a także z wybranymi instytucjami zewnętrznymi.
Plan pomocy dziecku jest przedstawiany przez osobę odpowiedzialną
za udzielenie wsparcia opiekunom z zaleceniem współpracy przy jego realizacji.

Korzystanie z Internetu i urządzeń mobilnych
Zasady korzystania z Internetu i urządzeń mobilnych

Placówka, zapewniając dzieciom dostęp do Internetu za pomocą własnej sieci Wi-fi (lub w inny sposób), jest zobowiązana podejmować działania, które zablokują dostęp
do treści nielegalnych, szkodliwych i nieodpowiednich dla dziecka. W tym celu należy:
ustalić zakres zabezpieczenia oraz blokowania dostępu do treści nielegalnych, szkodliwych i nieodpowiednich dla dzieci;
dokonać wyboru konkretnego oprogramowania (w tym np. oprogramowanie antywirusowe, narzędzia ochrony rodzicielskiej monitorowania aktywności użytkowników itp.);
zainstalować oprogramowanie zabezpieczające oraz blokujące;
dokonywać bieżącej aktualizacji oprogramowania;
Dziecko może korzystać z Internetu na urządzeniu placówki wyłącznie
przy wykorzystaniu sieci placówki oraz w obecności nauczyciela/opiekuna.
Zwraca się szczególną uwagę, aby przyjęte środki bezpieczeństwa nie prowadziły do nieuzasadnionych ograniczeń w dostępie do treści. Nadmierne blokowanie może negatywnie wpłynąć na rozwijanie zdolności bezpiecznego korzystania z Internetu wśród dzieci.
Infrastruktura sieciowa placówki umożliwia dostęp do Internetu personelowi placówki oraz dzieciom na zasadach szczegółowo określonych w zasadach bezpiecznego korzystania z Internetu, z zachowaniem poniższych przepisów:
Działania, które należy podjąć w sytuacji ujawnienia na urządzeniu placówki treści szkodliwych i nieodpowiednich do wieku dzieci, szczegółowo reguluje procedura interwencji.
Niezależnie od obowiązku, o którym mowa wyżej, placówka zapewnia stały dostęp do materiałów edukacyjnych dotyczących zasad bezpiecznego korzystania z Internetu (np. poprzez zamieszczanie ich na stronie internetowej, udostępnianie rodzicom i dzieciom itp.).

 

STANDARD MONITOROWANIA

PRZEDSZKOLE MONITORUJE I OKRESOWO WERYFIKUJE ZGODNOŚĆ PROWADZONYCH DZIAŁAŃ Z PRZYJĘTYMI STANDARDAMI OCHRONY DZIECI

-Procedury przeglądu standardów i polityk ochrony
-Aktualizacja standardów

Osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci przeprowadza raz na dwa lata ankietę na temat stanu znajomości i przestrzegania standardów ochrony dzieci
oraz potrzeby wprowadzenia zmian w tych standardach. Wzór ankiety stanowi Załącznik 6 do niniejszych standardów. W ewaluację należy włączyć rodziców i dzieci, stosownie do ich możliwości poznawczych.
Na podstawie wyżej wspomnianych ankiet osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci sporządza raport, który następnie przekazuje dyrekcji placówki. Część raportu stanowi ocena znajomości standardów przez personel placówki, zestawienie zgłaszanych naruszeń standardów ochrony dzieci oraz propozycje zmian.
Dyrekcja placówki w terminie jednego miesiąca od otrzymania raportu podejmuje decyzje co do wprowadzenia zmian do standardów ochrony dzieci i powierza przygotowanie nowego tekstu osobie odpowiedzialnej za standardy ochrony dzieci.
Jeśli na podstawie raportu zostanie ustalone, że stopień znajomości standardów ochrony dzieci jest niewystarczający, osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci ma obowiązek przeprowadzić szkolenie ze standardów ochrony dzieci
dla personelu.

Przegląd zasad korzystania z Internetu i urządzeń mobilnych

Stosowane oprogramowanie zabezpieczające oraz blokujące, w tym jego zakres powinien być poddawany ewaluacji przynajmniej raz w roku, albo gdy: zidentyfikowane zostanie nowe ryzyko lub zagrożenie, zmieni się sposób działalności placówki lub wprowadzona zostanie nowa technologia.
Ewaluacja powinna uwzględniać m.in. standardy ochrony dzieci, zmieniające się otoczenie Internetu, potrzeby dzieci, zasady bezpiecznego korzystania z Internetu oraz ogólnie politykę placówki, zakres zadań osoby odpowiedzialnej za Internet,
kompetencje cyfrowe personelu, podstawę programową oraz tematykę i charakter spotkań poświęconych bezpiecznemu korzystaniu z Internetu,
aktualność i skuteczność wprowadzonych rozwiązań technologicznych
oraz opinie ze strony personelu, dzieci oraz rodziców w zakresie praktyczności stosowanych rozwiązań.

Ewaluacja procedur podejmowania interwencji

Placówka raz na kwartał dokonuje przeglądu decyzji i podjętych działań oraz ocenia ich skuteczność.

Sposoby komunikowania standardów ochrony dzieciom

Politykę ochrony dzieci można komunikować nawet małym dzieciom na wiele różnych sposobów, m.in. poprzez:
edukowanie dzieci na temat ich zasobów (mocnych stron) i miejsc do rozwoju;
systematyczne przeprowadzanie zajęć o prawach dziecka oraz obowiązkach i zasadach przyjętych w placówce;
systematyczne przeprowadzanie zajęć w ramach ochrony dzieci
przed krzywdzeniem w oparciu o powszechnie dostępne materiały zarekomendowane w załączniku;
wplatanie rozmów o bezpiecznych zasadach w codzienne aktywności;
przygotowanie wspólnie z dziećmi plakatu „Bezpieczne dziecko” pokazującego zasady, numery telefonów i bezpieczne osoby, do których dziecko może się zwrócić o pomoc.
Zapisy końcowe
Standardy ochrony dzieci obowiązują od dnia 15 sierpnia 2024 r.
Udostępnienie standardów ochrony dzieci następuje w sposób umożliwiający zapoznanie się z nimi przez personel placówki, dzieci i ich opiekunów:
wywieszenie na tablicy ogłoszeń w przedszkolu
zamieszczenie na stronie internetowej przedszkola